EW-interview

Een net twintig jaar geworden tweeling vormen op dit moment Duitslands succesvolste muzikanten. Bill en Tom Kaulitz zijn de ene helft van het emo-popbandje Tokio Hotel en met de release van het tweede US-album in het verschiet, lijkt het erop dat dit hun definitieve doorbraak in de States zal zijn...

Maar waarom is juist deze groep Duitsers zo geliefd? Is het wellicht de combinatie van Robert Smith-make-up en de Mad Max punk look van Bill Kaulitz of zorgen de tweelingbroertjes zelf voor ware magie?

Wij hadden in ieder geval de kans om met de bro's over van alles te praten: van de geheime hip hop recordings van gitarist Tom tot Bill's Twilight obsessie en waarom zij de band naar een stad vernoemd hebben waar ze niet eens zijn geweest...

Entertainment Weekly: Hadden jullie verwacht zo snel succes te boeken?

Bill Kaulitz: Nee, dat hebben we nooit verwacht. We zijn in een klein dorpje opgegroeid en muziek werd daar allesbehalve belangrijk gevonden. We hadden geen verwachtingen, we hebben gewoon erg veel geluk gehad en we zijn allemaal erg blij dat we de kans hadden om deze droom te verwezenlijken. We hebben echter nooit een plan. We deden gewoon wat we wilden en we wilden het zo goed mogelijk doen.

EW: Heeft het succes ervoor gezorgd dat jullie nu anders tegen tegen het schrijven van liedjes aankijken? Als jullie de studio induiken, denken jullie dan 'ik moet een hit schrijven'?

BK: We proberen die druk juist te vermijden. We gaan niet de studio in met de gedachte 'oh, we moeten nu een hit à la "Monsoon" schrijven". Je begint er gewoon aan en je schrijft op wat in je opkomt. Probeer de dingen te doen die je leuk vindt en dan zul je altijd wel goed zitten. Als je het leuk vindt wat je doet, zit het goed.

EW: Tom, ik heb gehoord dat je helemaal weg bent van hiphop. Zou je dat in jullie sound willen verwerken?

Tom Kaulitz: Hmm, wellicht. We hebben een eigen studio en als ik de tijd ervoor heb, stel ik zelf wat beats samen, gooi er wat gitaar stukjes tegenaan en zo. Ik heb het echter nog niet in onze eigen muziek verwerkt. Bovendien ben ik allesbehalve een goede rapper, ik heb er nog niks mee gedaan. Misschien dat het binnenkort of juist over een jaar of tien wel gebeurd, maar voor nu? Nee, ik denk het niet.

EW: Bill, als je in het Engels zingt, komt het allemaal best natuurlijk over. Maar is dat ook daadwerkelijk zo?

BK: In het begin, toen we bezig waren met de opnames van onze eerste Engelse cd, had ik het er best moeilijk mee. Ik ben een perfectionist en ik wilde dat het allemaal zo natuurlijk mogelijk klonk en niet als een stomme Duitser die een poging doet om wat in het Engels te zingen. Het kostte me wat tijd in de studio, maar het kwam allemaal goed. Het was een beetje zoals in het begin van Tokio Hotel. Tien jaar geleden schreven we ook wat Engelse en Duitse liedjes, maar de Engelse songs zijn echt superslecht! Het was geen goed Engels, ik schaam me er zelfs voor. Ik ben er nu inmiddels wel aan gewend. Als ik op de bühne sta, is het écht mijn lied.

EW: Jullie hebben allebei een eigen look. Halen jullie ergens inspiratie vandaan?

BK: Ik denk het niet, ik heb nooit aan iemand een voorbeeld genomen. Maarreh, als kind was ik dol op vampierfilms, dus wellicht dat die hun sporen hebben nagelaten...

EW: Over vampieren gesproken, wat vind je eigenlijk van het succes van films als Twilight?

BK: Oh ja, dat vind ik echt een leuke film! Iedereen had het erover, maar ik was er een beetje laat mee. Ik had er nog nooit van gehoord, maar iedereen zei tegen mij: "Je moet het zien, het is geweldig!" en dus had ik zoiets van "okay, ik ga al...". Niet veel later zag ik de film tijdens een vlucht naar LA en ik moet zeggen, hij is erg goed!

EW: Jullie zijn broertjes, twins zelfs...maakt dat het touren en het opnemen van songs makkelijker of staat de band jullie soms toch in de weg?

TK: Hmm, misschien. Het is voor ons normaal om bijna altijd samen te zijn. We hebben altijd dezelfde vrienden gehad, we hebben dezelfde interesses. Ja, we zitten echt 24/7 op elkaars lip, maar erg vinden we het niet.

BK: En ik kan niet, of eigenlijk wij kunnen niet zonder elkaar leven. We zijn altijd samen. We zijn als een persoon, we zijn soul mates. We hoeven niet te praten om elkaar te begrijpen.

TK: Maar als we eens ruzie hebben, gaat het hard tegen hard. We halen er van alles bij; tafels, stoelen, niks blijft ongedeerd!

BK: Maar het komt zelden voor, meestal zijn we gewoon een en dezelfde persoon.

EW: Is er nog iets dat je nog niet is gelukt, maar wel erg graag zou willen doen?

TK: Eh ja, we willen in Tokio optreden!

BK: We zijn nog nooit in Tokio geweest, dat is dus al een ding. Daarnaast willen we ooit een echte wereldtour spelen, het is onze droom!

EW: Maar hoe kun je nou zo dol zijn op Tokio terwijl je er nog nooit bent geweest? Heeft het iets speciaals voor jullie?

BK: Ik denk dat we er ooit eens iets over hebben gehoord. Iedereen weet dat het een grote stad is en dat de naam Tokio cool klinkt. Het was de belangrijkste reden om voor die naam te kiezen.

bron: music-mix.ew.com